Ημέρα της Νίκης-Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών
Είπαμε ποτέ ξανά, αλλά η Δύση το ξέχασε γρήγορα.
“Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό, τι μπορεί ποτέ να πληρώσει” Έρνεστ Χέμινγουεϊ
Το τέρας του ναζισμού, οπλισμένο με το καπιταλιστικό κεφάλαιο ήθελε να επιβάλλει την “νέα τάξη πραγμάτων”. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων (γερμανικά: Neuordnung) της Ευρώπης ήταν το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που ήθελε να επιβάλει η ναζιστική Γερμανία στις περιοχές της Ευρώπης που κατέκτησε και κατέλαβε.
Ο σχεδιασμός για το Neuordnung είχε ήδη ξεκινήσει πολύ πριν από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ο Χίτλερ διακήρυξε δημόσια μια "Ευρωπαϊκή Νέα Τάξη" στις 30 Ιανουαρίου 1941: "Το έτος 1941 θα είναι, είμαι πεπεισμένος, το ιστορικό έτος ενός μεγάλου Ευρωπαίου. Νέα τάξη πραγμάτων!"
Οι λαοί της Ευρώπης πλήρωσαν μεγάλο τίμημα για τον ναζισμό, αλλά το τίμημα που πλήρωσε η Σοβιετική Ένωση ήταν τεράστιο. Οι αριθμοί πιστοποιούν τις τεράστιες απώλειες της ΕΣΣΔ σε έμψυχο και μη υλικό:
Περισσότερο από 30 εκατομμύρια ήταν οι ανθρώπινες θυσίες της Σοβιετικής Ένωσης, συνυπολογίζοντας τους ανάπηρους και τους τραυματίες.
Οι αντίστοιχες ανθρώπινες απώλειες των «συμμάχων» ανέρχονταν σε 405.000 για τις ΗΠΑ και 375.000 για τη Βρετανία.
Περίπου 1.700 πόλεις και 70.000 χωριά της ΕΣΣΔ μετατράπηκαν σε κρανίου τόπος.
Καταστράφηκαν ολοκληρωτικά ή εν μέρει 32.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις και 65.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικές γραμμές.
Ληστεύτηκαν, καταστράφηκαν και ερημοποιήθηκαν σχεδόν 100.000 κολχόζ, 5.000 σοβχόζ, χιλιάδες νοσοκομειακές μονάδες, πανεπιστημιακά ιδρύματα, σχολεία και βιβλιοθήκες.
Συγκεκριμένα η Ελλάδα με πληθυσμό 7,22 εκατ. πριν μπει στον πόλεμο είχε απώλειες 35.100 ζωών στα πεδία των μαχών, 171,800 από άμαχους που σχετίζονται με πολεμικές δράσεις (π.χ. εκκαθαρίσεις πληθυσμών) ενώ οι απώλειες από τις συνθήκες ασιτίας και κακουχίας εκτιμώνται μεταξύ 300.000 και 600.000.
Από το άθροισμα των παραπάνω καταλήγουμε σε ένα σύνολο που κινείται μεταξύ μισού εκατομμυρίου και 800 χιλ. ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό μεταφράζεται στο 7- 11,17% του συνολικού πληθυσμού της χώρας πριν εισέλθει στον πόλεμο.
Όπως είπε ο Στρατηγός του Σοβιετικού Στρατού, Γκεόργκι Ζούκοφ, στο Βερολίνο (1945) “Εμείς τους ελευθερώσαμε κι αυτοί δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ”! Και όντως, έτσι συνέβη!
Όπως αναφέρει και ο Ριζοσπάστης, δεν άργησε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να "ανακαλύψει" ότι η 9η Μάη είναι η "Ημέρα της Ευρώπης" και σαν τέτοια θέλει να την καθιερώσει. Γιατί, λένε, στις 9 Μάη 1950, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ρομπέρ Σουμάν έκανε τη διακήρυξη για τη δημιουργία μιας "ευρωπαϊκής ομοσπονδίας".Το ότι πέρασαν πάνω από 40 χρόνια για να ανασυρθεί από τη λήθη της ιστορίας ένα τέτοιο γεγονός και να θεωρηθεί γενέθλιο μιας τέτοιας επετείου αποδεικνύει τη σκοπιμότητα. Η επιχείρηση "αναθεώρηση της Ιστορίας", δηλαδή ο βιασμός της ιστορικής μνήμης των λαών είναι σε πλήρη εξέλιξη, με στόχο τη δικαιολόγηση του δόγματος για την οριστική και τελεσίδικη επικράτηση του καπιταλισμού, κάτι που μερικοί ονόμασαν και "τέλος της Ιστορίας".
Αξίζει να σημειωθεί ότι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση αναπτύχθηκε από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα. Οι ίδιοι Γερμανοί βιομήχανοι χάλυβα και άνθρακα του Ρουρ στη Γερμανία υποστήριξαν το σχέδιο Schlotterer και στη συνέχεια το 1951 ξεκίνησαν μια νέα ένωση. Στο Ντίσελντορφ, στο κέντρο της περιοχής του Ρήνου-Ρουρ, ο Σλότερερ βρήκε δουλειά μετά τον αποναζισμό ως οικονομολόγος στις επιχειρήσεις της χαλυβουργίας.
Δεδομένης της ενεργού δράσης των Ναζί για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, για παράδειγμα, ο Walter Hallstein, ο πρώτος πρόεδρος της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, ένας από τους ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ο πατέρας του Ευρωπαϊκού Δικαίου τις δεκαετίες του 1930 και του '40, ήταν μέλος της Εθνικοσοσιαλιστικής Ένωσης Νομικών. Επιπλέον, χρησιμοποίησε ανοιχτά τις ίδιες φράσεις και λογικές κατασκευές σχετικά με το νέο ευρωπαϊκό δίκαιο μετά τον Β' Πόλεμο όπως έκανε κατά το καθεστώς του Χίτλερ για να συζητήσει νέα δικαστικά συστήματα για τα κατεχόμενα.
Φυσικά, σχέδια για την ενοποίηση της Ευρώπης υπήρχαν πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Ναζί δεν επινόησαν τίποτα νέο, αλλά ήταν οι οργανωτικές τους προσπάθειες και οι δραστηριότητες υπεράσπισης που βοήθησαν να αποδειχθεί ότι η Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι μύθος, αλλά εφαρμόσιμο πολιτικό και οικονομικό έργο. Τα επιτεύγματά τους αποτέλεσαν τη βάση για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στη φιλελεύθερη εκδοχή της, τη στιγμή που οι πρώην Ναζί έγιναν οι μεταπολεμικοί υποστηρικτές της «ευρωπαϊκής ιδέας». Οι ίδιοι Γερμανοί βιομήχανοι που οδήγησαν τους Ναζί στην εξουσία (οι οικογένειες Tyssen και Krupp) ξεκίνησαν αργότερα τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα.
Oι ΗΠΑ λειτούργησαν παρόμοια. Με την Επιχείρηση Συνδετήρα, ένα μυστικό πρόγραμμα πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών, περισσότεροι από 1.600 Γερμανοί επιστήμονες, μηχανικοί και τεχνικοί οδηγήθηκαν από την πρώην Ναζιστική Γερμανία στις ΗΠΑ για κρατική απασχόληση μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, μεταξύ 1945-59. Μερικοί ήταν πρώην μέλη και ηγέτες του Ναζιστικού Κόμματος. Λίγο τους πείραζε. Με αυτούς στελέχωσαν όλες τις στρατιωτικές και μυστικές υπηρεσίες τους, από την CIA μέχρι την NASA.
Οι μόνοι κερδισμένοι του ΒΠΠ ήταν οι ΗΠΑ. Κείμενη ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό ήταν μακριά για να υποστεί καταστροφές. Με την μέθοδο lend leasing έφτιαχνε πολεμοφόδια και τα πουλούσε στους συμμάχους. Βρέθηκε με το 70% του παγκόσμιου χρυσού και το 50% της παγκόσμιας βιομηχανίας. H προπαγάνδα όμως το’χει πλέον ότι η Αμερική συνέβαλλε στην νίκη κατά των ναζιστών. Και αυτό παρά του ότι οι ΗΠΑ άργησαν να μπουν στον πόλεμο και μπήκαν για ενίσχυση της οικονομίας τους.
Η αλήθεια παραμένει μια:
«Σοβιετική Ένωση, αν συγκεντρώσουμε μαζί
όλο το αίμα που έδωσες στον αγώνα,
ό, τι μας έδωσες στον κόσμο, όπως μια μητέρα,
έτσι ώστε η αγωνιούσα ελευθερία να μπορέσει να επανακτήσει τη ζωή,
ένα νέο ωκεανό θα είχαμε,
απ’ όλους τον μεγαλύτερο,
απ’ όλους τον βαθύτερο.»
Pablo Neruda, βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1971, από το επικό έργο “Canto Generale“, 1950.
Oι Ναζί της Ουκρανίας
Στην πραγματικότητα, στην Ουκρανία, η ναζιστική Γερμανία δεν θεωρούνταν εχθρός. μάλλον ήταν σύμμαχος στον αγώνα κατά της Σοβιετικής Ένωσης ή των «Ρώσων». Και επομένως η αρνητικότητα που σχετίζεται με τους Ναζί και τον Ναζισμό στην Ουκρανία είναι αδύναμη, αν όχι απούσα, στο ουκρανικό πλαίσιο, όπου ο «θείος Χίτλερ» θεωρήθηκε ως απελευθερωτής από τους Σοβιετικούς.
Έτσι, στην ουκρανική ψυχή μετά το 1917, εχθρός ήταν πάντα οι Σοβιετικοί ή οι Ρώσοι, ενώ η Γερμανία, είτε με τη μορφή του Κάιζερ Βίλχελμ είτε του Χίτλερ, ήταν πάντα οι φίλοι. Έτσι, και ο ναζισμός δεν είχε καμία από τις αρνητικές συνδηλώσεις στην Ουκρανία όπως φέρει στη Δύση.
Όταν ο Χίτλερ εισέβαλε στην Ουκρανία, για πολλούς ήταν μια απελευθέρωση από τον κομμουνισμό και γιορτάστηκε ανοιχτά. Αυτό σύντομα οδήγησε στη δημιουργία της 14ης Μεραρχίας Εθελοντών SS «Γαλικίας» (αργότερα, η 14η Μεραρχία Γρεναδιέρων Waffen των SS, 1η Γαλικιανή). Παραλίγο να διαλυθεί στην επίθεση Lvov-Sandomierz (1944). Ό,τι απέμεινε ανασυγκροτήθηκε ως Ουκρανικός Εθνικός Στρατός (UNA), υπό τη γερμανική Ανώτατη Διοίκηση (OKH) και υπό την ηγεσία του στρατηγού Pavlo Shandruk (1889-1979). Η UNA αριθμούσε περίπου 220.000 εθελοντές και πολέμησε σε διάφορες σκηνές σε όλη την Ευρώπη με τη Βέρμαχτ, συμπεριλαμβανομένης της Αυστρίας. Αυτό που σημάδεψε όλους αυτούς τους εθελοντές ήταν μια έντονη αντιπάθεια για τη Σοβιετική Ένωση. Με την ήττα των Ναζί, το UNA παραδόθηκε στους Βρετανούς και τις ΗΠΑ. Όλοι οι εθελοντές δεν ήθελαν να σταλούν πίσω στην Ουκρανία και ζήτησαν άσυλο αλλού (ένας μεγάλος αριθμός ερχόταν στον Καναδά και τις ΗΠΑ).
Ο στρατηγός Shandruk σύναψε ειδική συμφωνία με την Πολωνία (με τη βοήθεια του στρατηγού Władysław Anders), η οποία δεχόταν μέλη του UNA ως «πολωνούς πολίτες πριν από τον πόλεμο». Ο Shandruk έλαβε το Πολωνικό τάγμα Virtuti Militari και εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, πριν μετακομίσει τελικά στις ΗΠΑ, όπου πέθανε το 1979.
Στέπαν Μπαντέρα
Συμπαθής των Ναζί, συνεργάτης και δολοφόνος, ο Στέπαν Μπαντέρα είναι παρ' όλα αυτά ήρωας για πολλούς που τώρα πολεμούν τους Ρώσους στην Ουκρανία. Τα αγάλματά του εκτίθενται με περηφάνια και οι δρόμοι έχουν πάρει το όνομά του. Ποιος ήταν αυτός? (Αυτό που ακολουθεί συνοψίζεται από το Stepan Bandera: The Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist, του Grzegorz Rossoliński-Liebe.)
Γεννημένος στη Γαλικία (τώρα Δυτική Ουκρανία, αλλά στη συνέχεια μέρος της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας), ο Μπαντέρα έδειξε νωρίς σημάδια βίας. Ως φοιτητής πανεπιστημίου στο Lvov, βασάνιζε τον εαυτό του τακτικά για να σκληρύνει για την ώρα που οι αρχές θα μπορούσαν να τον ανακρίνουν. Τέτοια πειθαρχία περιλάμβανε αυτομαστίγωμα και χτυπώντας μια πόρτα στα δάχτυλά του. Ετοιμαζόταν για τη ζωή του μπροστά — ως εθνικός επαναστάτης.
Σε ηλικία 20 ετών, ο Μπαντέρα εντάχθηκε στην Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών (OUN), στις τάξεις της οποίας ανέβηκε γρήγορα, δεδομένης της τάσης του για βία. Εκτός από τις ληστείες (για τη χρηματοδότηση του κινήματος), το 1933, οργάνωσε μια επίθεση στη σοβιετική πρεσβεία στο Lvov, σκοτώνοντας ένα από τα μέλη του προσωπικού. Αυτή ήταν η πρώτη από τις δολοφονίες του σε χιλιάδες. Το 1934 σχεδίασε και πραγματοποίησε τη δολοφονία του Πολωνού Υπουργού Εσωτερικών, Bronisław Pieracki, καθώς και άλλες δολοφονίες. Ο Μπαντέρα συνελήφθη από τους Πολωνούς, δικάστηκε και θανατώθηκε.
Λίγοι φαίνεται να θέλουν να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα, ότι σχεδόν είναι αδύνατο να διαχωριστεί ο ουκρανικός εθνικισμός από τον ναζισμό -γιατί οι Μπαντερίτες δεν εξαφανίστηκαν ποτέ- που σημαίνει ότι η Ουκρανία δεν αποναζιστηκοποιήθηκε ποτέ. Μάλλον, οι Μπαντερίτες έγιναν αχώριστοι από τις δομές και τους θεσμούς εξουσίας της χώρας. Αυτή η σχέση εντάθηκε μόνο με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης όταν η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητη το 1991 και όταν ο ουκρανικός εθνικισμός απέκτησε πλήρη νομιμότητα.
Το πραξικόπημα του Μαϊντάν στα τέλη του 2013-2014, το οποίο υποστηρίχθηκε ανοιχτά από τις αυτοκρατορικές δυνάμεις στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, βασίστηκε σε ακροδεξιά στρατεύματα-σοκ, όπως η φασιστική οργάνωση Right Sector και το υπερεθνικιστικό Κόμμα Svoboda για να ανατρέψουν την εκλεγμένη κυβέρνηση του Viktor. Γιανουκόβιτς. Τρία μέλη της Svoboda εγκαταστάθηκαν ως μέλη της πρώτης κυβέρνησης μετά το πραξικόπημα και ο συνιδρυτής της Svoboda, Andriy Paruby, ήταν πρόεδρος του κοινοβουλίου για πέντε χρόνια. Αν και το Svoboda έκτοτε προσπάθησε να αμβλύνει τη ναζιστική του εικόνα, διατηρεί την ουσία του ως υπερεθνικιστικό, αντικομμουνιστικό κόμμα που επαινεί ανοιχτά τον συνεργάτη των Ναζί Stepan Bandera, τον πολιτικό και θεωρητικό της μαχητικής πτέρυγας του φασιστικού OUN.
Και ο μύθος ενός "ανώτερου, Γερμανού Ουκρανού" ήταν κεντρικός στη "νέα Ουκρανία", η οποία με τη σειρά της ήταν κεντρική στο Euromaidan και αυτό που ήρθε αργότερα - την ανελέητη σφαγή των "υποανθρώπων" στις περιοχές του Donbas, όπως πολλοί έχουν σχολαστικά καταλογογραφημένο από το 2014 έως σήμερα.
Και σύμφωνα με την τρέχουσα νομοθεσία της Ουκρανίας, υπάρχουν δύο είδη «Ουκρανών» — οι «Γερμανοί Ουκρανοί», μαζί με τους συμμάχους, τους Τάταρους και τους Καραϊτές (κανείς από τους οποίους δεν ζει στην Ουκρανία).
Έπειτα, υπάρχουν τα ανεπιθύμητα άτομα, τα οποία νομικά δεν είναι «Ουκρανοί». Αυτοί είναι οι Σλάβοι και μερικοί άλλοι, όπως οι Μαγυάροι και οι Ρομά, στους οποίους αρνούνται τη χρήση της γλώσσας τους δημόσια. Πρέπει να χρησιμοποιούν την επίσημη «ουκρανική» γλώσσα που επίσημα δεν έχει καμία σχέση με τα ρωσικά (!!).
Αυτός είναι ο «Νόμος των Ιθαγενών Λαών της Ουκρανίας» που ορίζει ότι μόνο οι Γερμανοί Ουκρανοί, οι Τάταροι και οι Καραϊτές έχουν «το δικαίωμα να απολαμβάνουν πλήρως όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλες τις θεμελιώδεις ελευθερίες». Υπεγράφη σε νόμο από το σημερινό BFF της Δύσης, τον Πρόεδρο Volodymyr Zelensky, στις 21 Ιουλίου 2021. Με άλλα λόγια, ο φυλετικός διαχωρισμός της κοινωνίας σε Uebermenschen και Untermenschen. H διαφορά είναι προφανής.
Τα γεγονότα, ωστόσο, είναι αρκετά ξεκάθαρα. Υπάρχουν νεοναζί στην Ουκρανία. Οι μεγαλύτερες μονάδες νεοναζί ή Μπαντεριτών που πολεμούν αυτή τη στιγμή κατά των Ρώσων στην Ουκρανία:
Μέλη του Svoboda (πρώην «Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας», το οποίο παραδέχεται με ομοιοκαταληξία με το «Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» του Χίτλερ)
Το τάγμα AZOV (πιθανόν τώρα να έχει καταστραφεί από τους Ρώσους)
C14 του Κιέβου
Το τάγμα Aidar (καταστράφηκε πρόσφατα από τους Ρώσους)
Οι Wotanjugend (που είναι στην πραγματικότητα Ρώσοι στην καταγωγή)
Ukraine Patriot (συνιδρυτής από τον Andriy Parubiy)
Η Εθνική Πολιτοφυλακή
Karpatska Sich
Freikorps
Kαι δυστυχώς η ναζιστικοποίηση ξεκινά από την τρυφερή παιδική ηλικία.
“Αποαποικιοποίηση Ρωσίας”
Αυτούς στηρίζει η Δύση για να πολεμήσει τους Ρώσους. Στόχος της Δύσης είναι η κλοπή των Ρωσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών της.
To Αtlantic έγραφε το Μάη του 2022, ότι για να σταματήσει η αιματοχυσία, η Ρωσία πρέπει να επιτρέψει να “αποαποικιοπηθεί” και να χάσει όποια “αυτοκρατορία” της παραμένει. Η Κομισιόν τον Ιούνιο του 2022, το περιέγραφε αυτό ως “ηθική και στρατηγική εντολή”.
Η βαλκανοποίηση της Ρωσίας θεωρείται ότι θα κάνει καλό στους κατοίκους. Όπως έβαλαν κάτω οι Δυτικοί την Αφρική, την Δυτική Ασία και μοίρασαν τα εδάφη μεταξύ τους, θέλουν να κάνουν και για την Ρωσία. Οι Ρώσοι έχουν ιστορική μνήμη και γνωρίζουν τα σχέδια των Δυτικών που είναι “για το καλό τους”. Το έχουν ξαναζήσει το σχέδιο και για αυτό στηρίζουν τον Πούτιν.
Ο ναζισμός γίνεται και πάλι ανεκτή ιδεολογία
Σήμερα είναι Ημέρα της Νίκης. Εδώ ο φίλους Regis Trembley περτιγράφει την τελετή.
Ενώ οι Ρώσοι γιορτάζουν τη στρατιωτική τους δόξα ενάντια στον εχθρό των Ναζί, στις δυτικές —και φιλοδυτικές— χώρες, φαίνεται να λαμβάνει χώρα μια σοβαρή διαδικασία αποκατάστασης της ρατσιστικής ιδεολογίας του Αδόλφου Χίτλερ.
Στη Μολδαβία, μια χώρα που έχει δεχθεί ισχυρές δυτικές πιέσεις να αυξήσει τις αντιρωσικές πολιτικές της, οι αρχές προειδοποίησαν τους πολίτες να μην φορούν σύμβολα που σχετίζονται με οποιονδήποτε τρόπο με το σοβιετικό παρελθόν. Ακόμη και το γνωστό «St. George ribbon», κορδέλα του Αγίου Γεωργίου, ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα της Νίκης κατά του Ναζισμού, απαγορεύτηκε, με εξαιρετικά ακριβά πρόστιμα για όσους παραβιάζουν αυτόν τον νόμο.
Στις χώρες της Βαλτικής, υπάρχει παρόμοια νομοθεσία. Στην Εσθονία, για παράδειγμα, ο εορτασμός της Ημέρας της Νίκης χρησιμοποιώντας τα σύμβολα του έθνους που κατέστρεψε τον στρατό του Χίτλερ είναι σοβαρό έγκλημα. Αυτό δεν φαίνεται να προκαλεί έκπληξη, λαμβάνοντας υπόψη ότι τα κράτη της Βαλτικής έχουν αυξήσει εκθετικά τις σοβαρές πολιτικές ρωσοφοβίας και εθνοτικού απαρτχάιντ, αναβιώνοντας ουσιαστικά την εποχή του ναζισμού.
Είναι γνωστό ότι, όπως έκανε η Ουκρανία από το 2014, χώρες όπως η Πολωνία, η Βαλτική και η Μολδαβία έχουν δει ένα έντονο φαινόμενο φασιστικού εξτρεμισμού. Το μίσος για τη Ρωσία, που βασίζεται έντονα στη δυσαρέσκεια κατά του σοβιετικού παρελθόντος, οδήγησε ορισμένους από τους νέους σε αυτές τις χώρες - ακόμα και τους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων - να υποστηρίξουν ριζοσπαστικές και ρατσιστικές ιδέες, υποδηλώνοντας μια αναβίωση της ναζιστικής νοοτροπίας στην Ευρώπη.
Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, πολλές πρώην σοσιαλιστικές χώρες έγιναν εξαιρετικά ευάλωτες στη δυτική αντιρωσική προπαγάνδα. Οι ΗΠΑ έχουν χρησιμοποιήσει πολιτιστικούς μηχανισμούς και τακτικές υβριδικού πολέμου για να πάρουν πολίτες από χώρες γεωγραφικά κοντά στη Ρωσία, κάνοντάς τους εχθρικούς και ακόμη και πρόθυμους να πολεμήσουν εναντίον της Μόσχας. Με αυτήν την περιφερειακή ατμόσφαιρα μίσους, ρατσισμού και συγκρούσεων, η Δύση προσπάθησε να καταστήσει το ρωσικό στρατηγικό περιβάλλον ασταθές, με μεγάλη πιθανότητα να ξεσπάσουν πόλεμοι ανά πάσα στιγμή.
Η δυτική στρατηγική είναι πολύ απλή στην κατανόηση: για το ΝΑΤΟ, είναι απαραίτητο να καταστρέψει τη Ρωσία. Η Συλλογική Δύση δεν θα είναι ικανοποιημένη όσο το ρωσικό έδαφος παραμένει ενσωματωμένο. Αυτό που σχεδιάζουν οι δυτικοί στρατηγοί είναι να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες για μια εδαφική διάλυση της Ρωσίας. Παλαιότερα, ο μεγαλύτερος φόβος της Δύσης ήταν η ΕΣΣΔ, η οποία έχει ήδη κατακερματιστεί. Τώρα, ο στόχος είναι να προωθηθεί η «βαλκανοποίηση» στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Ωστόσο, οι τρέχουσες υλικές συνθήκες δεν επιτρέπουν την επίτευξη αυτού του στόχου. Οι στρατιωτικές δυνατότητες της Μόσχας και τα προηγμένα επίπεδα εθνικής ολοκλήρωσης και εσωτερικής συνοχής καθιστούν μη ρεαλιστικό οποιοδήποτε σχέδιο της Δύσης για τον κατακερματισμό της χώρας. Με την ίδια έννοια, μια άμεση σύγκρουση είναι απολύτως αδύνατο να κερδίσει η Δύση, γεγονός που οδηγεί το ΝΑΤΟ να βασίζεται στη στρατηγική των πολέμων με αντιπροσώπους, εκτός από διάφορους υβριδικούς μηχανισμούς.
Η προώθηση του φασισμού στην Ευρώπη είναι βασικό μέρος αυτών των δυτικών σχεδίων. Δεδομένου ότι είναι αδύνατο να κατακερματιστεί η Ρωσία, το ΝΑΤΟ θέλει τουλάχιστον να εμποδίσει τη Μόσχα να διατηρήσει υψηλά επίπεδα διεθνούς συνεργασίας και περιφερειακής ολοκλήρωσης. Η αντιρωσική εχθρότητα μεταξύ γειτονικών χωρών επιτρέπει στη Δύση να εμποδίσει τη ρωσική εσωτερική συνοχή να επεκταθεί σε μια φιλική σχέση με τα γύρω έθνη. Ο στόχος είναι απλώς να επηρεαστεί όσο το δυνατόν περισσότερο η Μόσχα.
Η Ουκρανία ήταν το πιο επιτυχημένο δυτικό πείραμα. Εκεί, νεοναζιστικές και ρωσοφοβικές ομάδες κατάφεραν να καταλάβουν το ίδιο το ουκρανικό κράτος και έτσι να διεξαγάγουν πόλεμο και γενοκτονία στο Ντονμπάς. Η ειδική επιχείρηση της Ρωσίας για τον τερματισμό τέτοιων εγκλημάτων ξεκίνησε, όχι τυχαία, με δημόσιο στόχο τον αποναζισμό της Ουκρανίας. Η Δύση αντέδρασε σε αυτόν τον αποναζισμό με ακόμη πιο βίαιο τρόπο, υποδαυλίζοντας έναν «επαναναζισμό» της Ευρώπης για να κάνει τους απλούς ανθρώπους ακόμα πιο εχθρικούς προς τη Μόσχα — και επομένως πεπεισμένη για την «ανάγκη» αποστολής χρημάτων και όπλων στο Κίεβο καθεστώς. Καθόλου τυχαίο δεν είναι που η μη εκλεγμένη “αυτοκράτορας” της ΕΕ είναι απόγονος ναζί.
Αυτός ο εκ νέου ναζισμός της Ευρώπης είναι η μεγαλύτερη δυνατή απειλή για την τρέχουσα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας. Με την άνοδο του φασισμού, οι Ρώσοι πολίτες έχουν γίνει όλο και πιο ευάλωτοι σε όλη την Ευρώπη. Aπό την πλευρά της, η Ρωσία δεν θέλει πόλεμο με καμία χώρα. Οι συνθήκες που οδήγησαν στη σύγκρουση στην Ουκρανία ήταν εξαιρετικά συγκεκριμένες και σίγουρα δεν συμβαίνουν αλλού. Ωστόσο, εάν η άνοδος του νεοναζισμού στην Ευρώπη αρχίσει να δημιουργεί άμεσα προβλήματα στους Ρώσους πολίτες, θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αποτραπεί η εμφάνιση μιας ανοιχτής γενικευμνένης σύγκρουσης στο εγγύς μέλλον.
Όπως είπε και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, “Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό.” Οι ίσες αποστάσεις, όπως αυτές που κρατά το ΚΚΕ και άλλα πολιτικά κόμματα, είναι καθαρός στρουθοκαμηλισμός. Τα πράγματα, ελπίζω να καταλάβατε πως είναι ξεκάθαρα. Για άλλη μια φορά η Ρωσία έγινε στόχος των ναζιστών. Για άλλη μια φορά θα νικήσει. Θα θάψει πάλι το κτήνος του ναζισμού. Και πάλι η ανθρωπότητα πρέπει να της είναι ευγνώμων. Κάθε δημοκρατικός πολίτης πρέπει να δει πέρα από την προπαγάνδα των δυτικών μέσων. Στην σημερινή εποχή η άγνοια δεν δικαιολογείται.
Όποιος δεν μαθαίνει από τα λάθη της ιστορίας, είναι καταδικασμένος να τα ξαναζήσει. Οι Ρώσοι έμαθαν και ορκίστηκαν να μην το ξαναπάθουν. Η Δύση όχι. Η Ελλάδα είναι βέβαιο πως είναι στην λάθος πλευρά της ιστορίας, παρά το κοινό αίσθημα του λαού.